جایگاه تربیت بدنی وورزش در برنامه توسعه هفتم بسیار ضعیف دیده شده است

در حالی‌که دنیا برنامه‌های توسعه بلند مدت خود را با محوریت ورزش‌ و تندرستی طراحی می کنند در برنامه پیشنهادی توسعه هفتم کشور که متشکل از ۷بخش، ۲۲ فصل و۳۰۲ ماده می باشد؛ حتی یک ماده به نام تربیت‌بدنی و‌ ورزش وجود ندارد. اکثرکارشناسان توسعه ملی در دنیا اعتقاد دارند که موضوع تربیت‌بدنی و ورزش […]

در حالی‌که دنیا برنامه‌های توسعه بلند مدت خود را با محوریت ورزش‌ و تندرستی طراحی می کنند در برنامه پیشنهادی توسعه هفتم کشور که متشکل از ۷بخش، ۲۲ فصل و۳۰۲ ماده می باشد؛ حتی یک ماده به نام تربیت‌بدنی و‌ ورزش وجود ندارد.
اکثرکارشناسان توسعه ملی در دنیا اعتقاد دارند که موضوع تربیت‌بدنی و ورزش نه در بخش زیستی بلکه در بخش های اقتصادی،فرهنگی،اجتماعی،بین المللی،سلامت وتندرستی ونشاط اجتماعی نقش بی بدیلی درتوسعه همه جانبه کشور دارد و از ورزش به عنوان زیرساخت توسعه یاد می کنند‌ و دربرخی از منابع رابطه مستقیمی بین توسعه و رشد ورزش با توسعه همه جانبه در کشور ذکر شده است. با این مقدمه کوتاه سوال اساسی کارشناسان ورزش و توسعه از تدوین کنندگان برنامه هفتم توسعه این است که سهم تربیت‌بدنی و ورزش در توسعه ملی چقدراست. با مطالعه‌ی متن تهیه شده برنامه هفتم توسعه با کمال تعجب حتی یک بند و ماده اختصاصی به موضوع تربیت‌بدنی و ورزش توجه وتاکید ندارد.
اگر بنا باشد اولویت های کشور در چهارسال آینده در تخصیص منابع و مدیریت کلان برنامه توسعه هفتم فعلی باشد؛ از همین الان باید آینده ناگواری را برای ورزش کشور در ابعاد همگانی،قهرمان وحرفه ای یش بینی کرد. نگاه ضعیف در تدوین برنامه هفتم به موضوع تربیت‌بدنی و ورزش توسط دولت حاصل دور بودن وزارت ورزش وجوانان از برنامه راهبردی مناسب و غرق شدن در حواشی به جای پرداختن به رسالت اصلی خود است. اگرامروز صنعت ورزش دربرخی از کشورهای دنیا بالاترین درآمد ملی رادارد اگر‌ ورزش بهترین وسیله تربیتی در مدارس از طریق جذابیت خود ورزش است. اگر ورزش موثرترین ابزارپیشگیری از ناهنجاری ها ومعضلات اجتماعی مانند بزه کاری واعتیاداست؛اگر ورزش تاثیر گذارترین ابزار درمعرفی کشوردرمحافل بین المللی است؛ اگر ورزش نقش مهمی در پیشگیری از آسیب های جسمی وروحی افراد جامعه مانند بیماری های چاقی،افسردگی دارد؛ اگرورزش تنها فصل مشترک علایق تمام ملت در تمام سنین نسبت به حس ملی در رقابت های بین المللی دارد چگونه است که در برنامه توسعه هفتم جایگاه تربیت بدنی وورزش نادیده گرفته می شود. این جانب به عنوان یک معلم متخصص دانشگاه در حوزه تربیت‌بدنی و ورزش استدعا دارم ضمن تشکیل کار گروه تخصصی واثربخش با موضوع ورزش در برنامه هفتم توسعه این مهم مورد بازنگری وتوجه ویژه قرارگیرد تا شاهد استفاده درست از ظرفیت تربیت‌بدنی و ورزش در اهداف زیستی،فرهنگی،اجتماعی،اقتصادی وسیاسی به نفع نسل آینده باشیم. دکتر علی محمدی عضو هیات علمی دانشگاه